Umudun, inancın ve direnişin derinliğine sığınıp, usulca kök saldığım yıllardı. İçine doğduğum yaranın bir yanı marş, bir yanı ağıt oldu hep.

Arada kalan derin vadide kırk yıldır o kayadan bu uçuruma, o yok sayılmadan bu yalnızlığa çarpa çarpa yankılanan sesim, şimdi sürgün koşullarında...

Belki işte de tam da bu yüzden nefes alabilmek ve ses verebilmek için o ilk gençlik ideal ve iddiasına tutunmam gerekiyor.

Sesimin dalları, çöl sessizliğinin ortasında yapayalnız kalmışa, soluklandığı gölge olabilsin istedim ve hâlâ aynı tutkuyla istiyorum bunu.

Ömrüm boyunca köklerimin emdiği yeraltı sularından gelen ferahlığı serptim durdum, dinleyicimin güneşi bekleyen ufkuna.

Sesimi kısmak isteyen bulutlar kararabildiği kadar kararsın.
Kararımdır... Kuraklıklar yeşersin diye serpmeye devam edeceğim, sözümü ve sesimi.

Ferhat TUNÇ / 2019 Almanya